Siúlóid shamhraidh!

Tá sé scamallach ar maidin.

Aréir chuaigh mé ag súil ó dheas ón teach cun na fairrige síos! Bhí an tráthnóna go hálainn, grianmhar cé go raibh gaoith láidir ann. Thug mé faoi deara go raibh bláthanna ar na feirdhriseacha a bhí ar thaobh an bhóthairín ó dheas. 

Chas mé ar dhéis ag an loch i dtreo an chéibh nua nó Céibh an Chaoráin. 

Bhí fear ag deisiú balla cloch! 

"Tá an samhradh tagtha faoi dheireadh!" 

"Sea ach tá báisteach geallta ar maidin!"

Éiríonn an bóthar beagáinín ansin agus nuair a d'fhéach mé ar ais ar an tsráid bhaile bhí solas na gréine le feiscint ag frithcaitheadh ó bhallaí binne na tithe.

Caorán na gCearc

Chuaigh mé ar aghaidh ansin, solas geal na gréine i mo chuid súile. Radharc álainn eile den oileánín beag ar a dtugtaí Oileán an Bhromaigh. Ní fios dom cén fáth. Bhí sé ina lá mhara.

Oileán an Bhromaigh

 Uaidh sin siar chomh fad leis an céibh í fhéin. Mar a dúirt mé bhí an taoide istigh agus d'féach sé go breá, mar nuair atá lag trá ann ní bhíonn le feiscint ag clocha agsu carraigreacha cludaithe le feamainn agus uaireanta le brúscar chomh maith. Ach tráthnóna aréir bhí se lá le huisce agus bhí bád ceangailte leis an gcé. Ba radharc aoibhinn é, an bád ceangailte, an farraige ciúin agus amuigh ar imeall an domhain Inis Meáin mar míol mór ina choladh go sámh!

Céibh an Chaoráin

D'iompagh mé ansin i dtreo an tí ansin. Bhí glaoch teileafón agam nuair a d'fhill mé. Mo dheathaáir ón Róimh. Is cosúil go bhfuil teocht ós cionn 30 céim ansin acu. Mheasas fhéin nach raibh a sharu le fáil ar aimsir samhraidh Chonamara!

Rámhaile ag an gCodú!

Mar a bhuail beirt bhlagálaithe ar a chéile i gCaorán na gCearc

Ise Áine!

Tráthnóna inné, chuala mé carr ag teacht isteach sa tsráid ós comhair an tí.

Chuaigh mé amach le fháil amach cé bhí ann.

Níor aithin mé an carr.

"Cé é seo!" a dúirt mé liom féin, "Duine atá caillte agus ag lorg eolais a bealaigh uainn?"

D'oscailíodh duras an tiománaí agus bean a bhí ann. "Mise, Áine" a dúirt sí agus an cuma uirthi go raibh aithne aici orm. Thosaigh an mé ag cúardú an bunachar sonraí istig i mo chloigeann. "Meas tú cé í?"
 
"Chonaic mé an jípín taobh amuigh agus shíl mé gur tú a bheidh ann!" a dúirt sí. "An raibh tú in Eanach Mheáin an lá faoi dheireadh?"

Ba leor nod don eolach!

Bí an Áine a bhíonn ar Rámhaille a bhí ann. Dúirt me ar a bhlag an lá faoi dheire go mbeinn i gCeantair na n-Oileán níos déanaí: "Beidh mé ag tiomáint anoir ansin (ó gCaorán na gCearc) i gcionn uair nó dhó - jeepín beag Mitsubishi......." a dúirt mé.

Ach ní fhaca mé í. Ach ós rud é go luaigh mé Caorán na gCearc, agus go raibh fhios aicí cá raibh an áit dríochta sin bhí a suíl amach agus í ag dul trén áit aréir. Agus chreid nó ná chreid d'éirigh lei an teach a aimsiú.

Bhí sé go deas buaileadh le duine den na blagálaithe is líofa agus is rialta minicíoch (má tá a leithéid d'fhocal ann!). Nach aisteach an rud go mbíonn aithne again ar dhaoine trén teicneolaíocht - an réaltacht fhíorúil mar a déarfa! Ach ar bhealach tá sé i bhfad níos íontaí feoil a chuir ar an bpearsantacht a bhíonn beagáinín teibí ar líne.

Anois nuair atá mé ag léimh píosa Rámhaile Áine, cloisfidh mé a glór, feicfidh mé an meangadh ar a aghaidh.